Tężnia solankowa nr 1 ma długość 653,3 m i jest wyposażona w taras widokowy dostępny dla zwiedzających. Spełnia ona zarówno funkcję inhalacyjną, jak i stanowi ważny element procesu technologicznego produkcji soli. Tężnia służy do naturalnego odparowywania solanki, wydobywanej z głębi ziemi, pod wpływem słońca i wiatru. Konstrukcja wykonana jest z drewna i ma zwężającą się ku górze formę, gdzie znajdują się drewniany chodnik oraz rynny z solanką. Solanka, dawniej pompowana na szczyt za pomocą wiatraków, spływa przez cierniowe gałązki, głównie tarniny, która jest trwała i sprężysta. Gałązki są wymieniane co kilkanaście lat w zależności od ich osadzania się gipsem i krzemionką.

      Podstawę tężni stanowi szeroka na 10 m konstrukcja o wysokości około 15,8 m. Drewniany szkielet zbudowany jest z solidnych sosnowych belek, wspartych na mocnych wspornikach i dębowych palach. Projekt budowy ciechocińskich tężni rozpoczęty w 1824 roku był autorstwa inż. Jana Jakuba Graffa, profesora Akademii Górniczej w Kielcach, a za realizację odpowiadał Karol Knake. Dziś tężnie są symbolem uzdrowiska, a tężnia widnieje w herbie miasta.